Marisol Blancak ihes-balbula gisa idazten du. Idazkera barrutik jario zaio, batez ere gaizki dagoenean, hondoa jotzen duenean. Hitzak tristuratik edo amorrutik sortzen dira, beti bere buruarekin. Bere momentu onetan idazten saiatu da, baina ez zitzaion egiazkoa iruditzen.
Mota guztietako testuak gordetzen ditu, asko izenbururik eta datarik gabe, baita amaierarik gabe ere. Idazteari uzten dio besterik ez. Datozkion ideiak errepikakorrak dira, ia beti “desagertzearekin” lotuak, erditik kentzearekin, “ez naiz ezer, bizitza ipuin bat da” sentimenduarekin batera.
Txikitatik hasi zen idazten, eta are gehiago nerabezaroan, baina errutinarik gabe. Bere buru osasun arazoak areagotu zirenean, irtenbide bat aurkitu zuen idazkeran.
Goiko eta Xikak lagunduta
Azken 11 urteetan oso une gogorrak igaro ditu, suizidioarekin amets egiten zuen aldiak, noizbait saiatu arte. Matian egonaldi luzea egin ondoren, bakarrik bizi da orain Andoaingo babes ofizialeko etxebizitza batean, duela lau urtetik. Bertan, Agifeseko laguntza psikosozial komunitarioko programako hezitzaile baten bisitak jasotzen ditu astero, laguntza gisa. Etxe honetara iristea ez zen erraza izan, Matian jendez inguratuta zegoelako eta etxera aldatu zenean bakardadeak gainezka egin ziolako. Denbora behar izan zuen “bere” sentitzeko, bertan bizitzeko, eta oso une txarrak igaro zituen. Orain hobeto dago, eta asko lagundu dioten bi faktore aipatzen ditu: Goiko mutil-laguna eta Xika txakurra, bere “pisukidea”. Bere bikotekideari buruz, maiteminduta egotea zer den aurkitu duela dio, gauza guztiz berria berarentzat. Bere laguntza funtsezkoa da.
Lasaitasuna aurkitzeko gunea
Une gogorretan egon daitekeenari gomendatzen dio, nahi izanez gero, idazten saia dadila bere burua husteko. “Balio izan dit”. Bakoitzak bere prozesua jarraitu behar duela, eta, agian, bere funtzionamenduak ez diola beste inori balioko adierazi du.
Nahiz eta une latzak pasatzen dituen noizean behin, “hondoraino” jaisten ez dela eta lehenago errekuperatzen dela adierazi du. Goiko eta Xikarekin urte onak pasatzen ari dela aitortu du.”Izan dudan sufrimendu guztiak orain arte eraman nauela dirudi, hau nire zain balego bezala, eta bizi izan dudan guztia pasatu behar nuen iristeko”.
La vida
La melancolía entró de golpe y sin avisar.
La esperaba, pero ha tardado tiempo en llegar
y me ha pillado desprevenida.
Todo son idas y venidas en esta existencia
y hay que tener paciencia.
Esta vez no cometeré ninguna imprudencia.
De momento todo lo escribo,
ya veremos si es de recibo o me arrepiento.
La vida es un evento sin terminar,
hay que narrarla varias veces
mientras el sol aparezca por el Este.
Y como lo hace muchas veces
al final desaparece
y así el cuento termina.
Marisol Blancaren poemetako bat.
