Animalien maitalea, artista oinetatik burura eta gazte heldu baten eta hainbat txakur eta katuren ama. Ana Isabel Martín, bere lagunek Ani izenez ezagutzen dutena, multifazetikoa eta dibertigarria da. Artea erabiltzen du berari inspiratzen dion guztia margotzeko eta bere sentimendurik bizienak adierazteko tresna gisa. Hain zuzen ere, Loiolako (Donostia) kultur etxean erakutsi berri du bere lana, Agifeseko lankide batzuekin batera.

Nolakoa izan da zure obra lehen aldiz jendaurrean erakusteko esperientzia?
Ilusio handia egin dit, sinestezina izan da. Zazpi lan aurkeztu ditut Agifesen beste 11 lankiderekin batera.

Badirudi paisaia eta animaliak direla zure lanen protagonistak
Bai, nire inspirazio iturria dira. Animaliak maite ditut, eta, gaur egun, bi txakur eta hiru katu ditut. Azaldu nituen koadroetako batean Orco agertzen da, presa kanariar bat, oso mimosoa, oso elkartuta geunden. Hil zenean galaxia bat margotu nahi izan nuen eta penazko aurpegi bat atera zitzaidan negarrez, lore eta tximeletaz gain. Psikologoari erakutsi nion, eta esan zidan sentimendu kontrajarriak islatzen zituela.

Arteak mina adierazteko lagundu dizu?
Emoziorik bizienak ateratzen asko lagundu dit. Nire arrebaren eta amaren heriotza neure gain hartzeagatik borrokatzen nintzenean, barruko deabruak kanporatzen hasi nintzen, etxeko korridorea kolore gorri eta laranjaz koloreztatuz, odola bezala. Azkenean dena pintura eskualdi berri batekin estali nuen, aldameneko emakumearen alaba izutu ez zedin, katuak bisitatzera etortzen baitzen. 2015ean ospitaletik atera nintzenean, sei hilabetez ‘Agudos’ zerbitzuan egon ondoren, nire etxeko hormak margotu nituen olerkiekin eta koloreekin. Harrezkero, gaztetxea dirudi!

Zure etxea museo bat bezalakoa izango da!
Egia esan, goitik behera margotuta dago. Ez daukat koadroak non jarri, beraz, politenak oparitzen ditut; batez ere nire arrebari, nire zale handienari.

Noiz hasi zinen margotzen?
Txikitatik egiten dut, inspirazioa datorkidanean. Eta, egia esan, ez naiz inoiz klasetara joan; bakarrik ikasten dut Youtubeko tutorialak eta pintura-liburuak begiratuz.

2015ean ospitaletik atera nintzenean, sei hilabetez ‘Agudos’ zerbitzuan egon ondoren, nire etxeko hormak margotu nituen olerkiekin eta koloreekin. Harrezkero, gaztetxea dirudi!

Arteaz gain, zerk laguntzen dizu zure buru osasuna mantentzen?
Dudarik gabe, txakurrak, ohetik jaikitzeko ere indarrik ez nuenean etxetik irtetera behartu nindutenak. Eta, jakina, Agifes. Niretzat familia, lagun talde bat bezalakoa da. Duela zazpi urte iritsi nintzen, psikiatrak bideratuta, eta hemen jarraituko dut (barrez).

Zein jarduera egiten dituzu Agifesen?
Aisialdi komunitarioko programan parte hartzen dut eta primeran pasatzen dut. Oso gauza interesgarriak egiten ditugu: irakurketa erraza, jolasak, bisitak, txangoak… Barrea ziurtatuta dago.

Zer moduz zaude gaur egun?
Ez dago konparaziorik elkartera iritsi nintzenean nengoen moduarekin. Agifes motor bat da niretzat, irtetera, bizitzera bultzatzen nau. Izugarri gustatzen zait egunero elkarteko lagun guztiekin elkartzea: kafe bat hartzen dugu, gauzak elkarri kontatzen dizkiogu, barre egiten dugu… Eguneroko arrazoia da aurrera egiteko.